Ben ik een jongen of meisje? Een gebed veranderde alles voor Evie (14)
“Ik wist niet hoe ik ermee om kon gaan: de gevoelens werden steeds sterker. Ik wilde dat het veranderde, ik wilde leven als een jongen.” ⚠️ Ruim één op de tien jongeren voelt zich niet thuis in zijn of haar lichaam. Genderdysforie, je niet jezelf voelen met het geslacht waarmee je bent geboren, komt vaak voor. Zo ook bij *Evie (14): van het missen van haar roze Barbie fase, naar het willen zijn en veranderen naar een jongen. Het verwarde haar, totdat God tot haar sprak: ‘Ik zag mijzelf in gedachten in een plaatje waarin ik weer een meisje wilde zijn’. 💭
Transgender
"Ik ben altijd al een jongensachtig meisje geweest. Ik vond jongenskleren mooier en blauw en groen waren mijn lievelingskleuren. Ik heb geen barbie- of roze fase gehad en andere dingen die ik deed of mijn interesse hadden, werden al snel bestempeld als (stereotype) jongensdingen. Op de basisschool waren meisjes bezig met rokjes en jurkjes, ze hielden van make-up. Daar klikte ik niet mee. Ik verveelde mij vaak in de klas en begon na te denken over de verschillen die ik zag tussen mijzelf en andere meiden. Het was duidelijk dat ik anders was. Op een gegeven moment stelde ik mijzelf de vraag: ben ik misschien een jongen? Daarvan raakte ik steeds meer overtuigd: ik ben transgender. En zo ben ik mijn leven verder ingegaan.”
Wat is genderdysforie?
"Als jij je niet fijn voelt met het geslacht waarmee je bent geboren, met jouw jongens- of meisjeslichaam, dan heet dit 'genderdysforie'.” De GGD legt uit dat genderdysforie dus eigenlijk een verzamelnaam is en betekent dat je onvrede hebt met je geslacht. Genderdysforie werd eerst gezien als een psychische stoornis en daarna als een lichamelijke conditie. Dit laat zien dat het een lichamelijke aandoening is waar iemand aan kan lijden en vaker voorkomt. De afgelopen jaren zijn de aanvragen voor genderzorg zelfs verdrievoudigd.
‘Het werd steeds erger’
“Toen ik voor het eerst dacht dat ik transgender was, heb ik het niet meteen aan anderen verteld. Ik schaamde me niet, maar kende niemand in mijn omgeving die deze gevoelens ook had. Op een gegeven moment zat ik er zo mee, dat het niet meer lukte om het binnen te houden. Dus heb ik het verteld aan mijn gezin.
Ik voelde me niet thuis in mijn lichaam.
Mijn ouders luisterden goed en accepteerden mij: dit luchtte heel erg op. Eindelijk kon ik dit stukje van mezelf delen. Toen was ik dertien. De gevoelens werden steeds sterker, het was moeilijk om mee om te gaan. Ik wilde dat er verandering kwam, ik wilde leven als jongen. Om niet alleen jongensdingen te doen, maar ook echt een jongenslichaam te hebben. Ik voelde me niet thuis in mijn vrouwelijke lichaam en keek op tegen deze veranderingen.
“Ik liep zo vast dat ik bij een GGZ-psycholoog belandde en gesprekken voerde met een christelijke kindercoach. Het ging er vooral over dat ik het rustig aan moest doen en mijn gevoelens tijd moest geven. Ik vond dat heel lastig. In mijn hoofd ging het natuurlijk allemaal door. Ik was er nog steeds van overtuigd dat ik een jongen was en wilde zijn.
Ik moest een groot deel van mezelf verzwijgen.
Tegelijkertijd durfde ik het niet tegen vrienden te zeggen, want dat voelde heel definitief. Dan kon ik niet meer terug. Ik hield dus een groot deel van mezelf verborgen, maar tegelijkertijd bleef ik ook gewoon Evie. Ik bleef de dingen doen die bij mij horen, die mij authentiek maken. Daar liet ik me niet in tegenhouden. Ik leerde dat mijn gender niet mijn hele persoonlijkheid bepaalt."
“Op social media deed ik mij wel voor als de jongen die ik wilde zijn. Online op Discord was er een community die mij kende als Levi. Op TikTok voelde ik me soms onderdeel van een lhbtqia+ community: daar werd wel openlijk gepraat over genderdysforie. Dat versterkte ook mijn gevoel. Ik was er zo van overtuigd dat ik dit was, dus wilde ik ook zo leven.”
Op social media deed ik mij voor als de jongen die ik wilde zijn.
‘Tijdens het bidden gebeurde dit…’🙏
“Twee jaar nadat ik thuis uit de kast was gekomen, ging ik op een zondag een keer naar de kerk. Ik zat erg met mijn gevoelens en twijfels in mijn maag. In de kerk bad ik of ik duidelijkheid mocht krijgen over wie ik ben. Opeens zag ik mezelf voor me in een jurkje! Dat had ik nog nooit gehad, zelfs niet toen ik jong was. Dat was heel apart. Het gevoel ging ook snel weer weg, dus deed ik er niks mee.
Opeens kwam er een plaatje in mijn hoofd dat ik een jurkje wilde dragen!
Een paar maanden daarna was ik weer in de kerk en bad ik opnieuw voor duidelijkheid en weer zag ik mijzelf voor me als meisje! Maar net als de maanden ervoor, ging ook deze gedachte weer weg. Thuis in mijn bed bad ik weer hetzelfde gebed. Voor de derde keer zag ik mezelf in een jurkje en voelde ik me 100% een meisje. Maar dit keer ging het gevoel niet meer weg! Het is nu drie maanden geleden dat ik dit beeld voor me zag van God en nog steeds voel ik me een meisje. Dat heeft veel veranderd. Ik laat mijn haar langer groeien en draag andere kleding. Weet je wat bijzonder is? Ook in mijn dromen ben ik een meisje. Dat was eerder niet zo! Ik zie dit als een bevestiging van God dat ik dus toch een meisje ben. Er is eindelijk duidelijkheid.”
Er is eindelijk duidelijkheid!
NOS artikel: “Gendertwijfels onder jongeren hoort bij de ontwikkeling.”
"Gendertwijfels onder jongeren zijn normaal en verdwijnen vaak in de tienerjaren.” Zo luidde 8 maart de kop van een nieuwsbericht op NOS.nl. Ruim één op de tien jongeren heeft tijdens de vroege tienerjaren de wens van het andere geslacht te willen zijn. Naarmate kinderen ouder worden, verdwijnt deze wens vaak. Dat gendertwijfels weer verdwijnen bij jongeren en bij de ontwikkeling horen, is iets wat je niet vaak hoort. "Onze studie laat zien dat de wens om van het andere geslacht te willen zijn relatief vaak voorkomt in de jonge tienerjaren", vertelt ontwikkelingspsycholoog Sarah Burke. "Het is belangrijk dat we die wens normaliseren. Het hoort bij de ontwikkeling." Het onderzoek laat zien dat genderdysforie te maken heeft met een laag zelfbeeld en het relatief vaker voorkomt bij meisjes.
BRON: NOS
Strijd in mijn hoofd
“Een van de moeilijkste dingen vond ik de coming out. Ik vond het lastig erover na te denken het buiten mijn gezin te moeten vertellen. Ik heb vaak gehuild omdat niet iedereen in de rest van de familie even positief naar lhbtqi+ kijkt. Ik maakte me zorgen: stel je voor, ik ben echt een jongen, wat gaan we dan doen? Dit was heel moeilijk voor mij. Er was zoveel onzekerheid. Papa en mama zeiden dan: ‘dat is hun keuze, it’s their loss’. Ik heb nooit gedacht dat het fout was om een jongen te willen zijn. God houdt altijd van je. Wie je ook bent. Als Hij mij zo heeft gemaakt, houdt hij ook op deze manier van me. Anders zou Hij mij niet maken.”
Ik heb nooit gedacht dat het fout was.
“Als ik nu mijn jongere ik advies moest geven, zou ik zeggen: doe het rustig aan, overhaast niks. Je hebt tijd, je bent jong. Anders zou je misschien niet de juiste beslissing hebben genomen. En pas je nooit aan voor iemand anders! Ik heb nooit de druk gevoeld om aan de norm te voldoen. Vanaf jongs af aan deed ik altijd al gewoon wat ik wilde. Dát maakt mij authentiek.”
Lees ook over:
Mariths (16) vader is transgender: 'Op een dag vertelde mijn vader dat ze geen man is'
Geschreven door
Sarah Neerhof
